تالار تفریحی پارسی بکس

پاییز "یار" میخواهد،
خلوت کردن میخواهد،
کافه گردی میخواهد...
کافه...؟
به گمانم چند قدمی از کافه ی همیشگی مان دور شده ام؛
عقب گرد کرده و داخل کافه می شوم.
میز کنار پنجره را برای نشستن انتخاب می کنم. پاییز است و ولیعصر مملو از دلبران دست در دست.
اسپرسو سفارش می دهم و کتاب مورد علاقه ام را از کوله ای که روز آخر جا گذاشتی خارج می کنم.
چشمم به دست نوشته ی روی جلدش میافتد:
"تقدیم به تو که دلبر ترینی"
چند صفحه جلو تر میروم،...

ممنونم
از آدم هایی که در زندگی من
چه کوتاه نقش داشتند، چه هستند هنوز
از آن ها که لبخند شدند، از آن ها که بغض شدند
ممنونم  از تمام آدم هایی که آمدند
تا من دنیا را زیباتر ببینم
و رفتند، تا به دنبال زیبایی ها بروم
از آدم هایی که حرف هایشان زخم بر دلم گذاشت
تا یاد بگیرم هرکسی ارزش هم صحبت شدن را ندارد
و آدم هایی که بی حرف، وجودشان از باید های زندگی بود
ممنونم از آدم هایی که از دردهایم
مرحمی ساختند برای خودشان
تا یاد بگیرم آنقدر لبخند بزنم
تا خودم هم دردهایم را فراموش کنم
من از تمام آدم های زندگی ام ممنونم
آن ها هرطور که بودند منِ امروز را ساختند
منِ امروزی که یاد گرفته به دنبال آرزوهایش برود
دست آدم های واقعی زندگی را بگیرد
و دور شود
و دور شود
و دور شود ...

افشین یداللهی چقدر قشنگ نتیجه دیر رسیدنو وصف کرده:
“یک روز می آیی که من دیگر دچارت نیستم، از صبر ویرانم ولی چشم انتظارت نیستم..!”

همه چیز با گذشت زمان تغییر می‌کنه. من هم کم‌کم پی بردم که خیلی چیزها از یادم رفته. دیگه نمی دونستم دوست داشتن چه شکلیه، حسش چطوره و چرا باید باشه. قلبم عادت کرد به آروم زدن، یه ریتم آروم و همیشگی.
دزیره: و کسل کننده؟
ادوارد: کسل کننده؟ بهتره بگم آرامش داشتم. و این آرامش باعث شد وارد مرحله‌ی جدیدی از تنهایی بشم، مرحله‌ای که از دوست داشتن و دوست داشته شدن می‌ترسی. فرار کردن رو یاد می‌گیری‌. نادیده گرفتن قلبت رو یاد می‌گیری، و بعد خودت هم باورت می‌شه که قلبی نداری. پیتر راست می‌گفت، اِدی توی سینه‌ش هیچی نداره. واسه همینه که خیلی وقته از چیزی ناراحت نمی‌شم. به نظرت عجیبه که چیزی نمی‌تونه ناراحتم کنه؟
#روزبه_معین