دلـنِوشـت...♥

[Emma]

عاشق شدن تو سن پایین ممکنه خوشحالیت رو واسه همیشه نابود کنه ((;

[Eddą]

آدم ها ، جنبه ی دوست داشته شدن ندارند !
تمامِ عمر ، انگار کسی را گم کرده اند ،
کسی که دوستشان داشته باشد ، کسی که حالشان را خوب کند ، کسی که به خاطرشان بیخیالِ همه باشد ...
پیدایش که کردند ، خودشان را گم می کنند !
فیلِ زبان نفهمِ منطقِ شان ، درست جایی که نباید ، یادِ هندوستان می کند ،
سلول های عصبیِ مغزشان فعال می شود و تمام قد ، گند می زند به رابطه شان !
تنها که شدند غرورشان فروکش می کند ،
خودشان را دوباره پیدا می کنند ،
تازه می فهمند با خودشان و رابطه شان چه کرده اند
وقتی که دیگر کسی نیست ،
کسی که دوستشان داشته باشد ،
کسی که حالِ مزخرفشان را خوب کند .
آدم هایِ امروز ، تکبر را با غرور و خودباوری ، اشتباه گرفته اند ،
هنوز کاربردِ درستِ احساس و منطق را نمی دانند !
یا گم می کنند و پیدا می شوند ،
یا پیدا می کنند و گم !
آدم های امروز ، سرشان برایِ به سنگ خوردن ، درد می کند ،
اما هیچ سنگی برایِ درسِ عبرتشان کافی نیست !

[Eddą]

چقدر راست می‌گه محمود درویش که بعضی حرف‌ها خلق شده‌اند که فقط یکبار و فقط به یک نفر زده شوند. بعد از آن دیگر هیچ معنایی ندارند...

[Emma]

گاهی آدما کارایی باهات میکنن

که از شخصیتی که داری

و برای خودت محترمه حالت بهم میخوره

شخصیت آدمارو ازشون نگیریم

اینکه آدم فکرکنه

اشتباه خودش روشناخته

آدم رو نابود میکنه

هویت آدمارو ازشون نگیریم

[Eddą]

آدم گاهی به دلخوشی هاش یه جوری وصل میشه که هیچکس نمی تونه جداش کنه، دلخوشی هایی آسیب زا و عذاب دهنده اما شیرین و کوتاه مدت ...

درست مثلِ بچه ای که ذوقِ بادکنکِ تویِ دستاش دل گرمِش میکنه ولی از ترسِ ترکیدنش نا آرومه ...
آدم میدونه بعضی دلخوشیاش همیشگی نیست و خیلی زود تموم میشه اما وصله بهش!
من این روزا همون بچه أم
به چشمام نگاه کن،
نمی بینی خودتو؟!
یادم رفته بود خیلی وقته که منو نمیبینی(؛
#نازنین_عابدین_پور

[Emma]

بلاخره همه یک روزی می‌میرند

و صد سال که بگذرد،

دیگر هیچ‌کس دربارهٔ این که دیگران که بودند و چطور مردند سؤال نمی‌کند. پس بهتر است همان‌طور که دلت می‌خواهد زندگی کنی و همان‌طور که دوست داری بمیری...

[Eddą]

‌

اگر ما دردهایِ درونِ آدم ها را میدانستیم و حالشان را می‌فهمیدیم؛ بیشتر درکشان می‌کردیم و کمتر آزارشان میدادیم، کمتر از دستشان کفری می‌شدیم و کمتر قضاوتشان می‌کردیم.

گاهی آدم‌ها آنقدر خسته و زخمی و بریده‌اند که نمی‌توانند آرامش و تمرکزِ لازم را برای حفظ روابطشان داشته باشند، حرف‌هایشان، تیز و برّنده می‌شود و رفتارهایشان آزاردهنده، اما واقعا قصد و نیتِ بدی ندارند.

آدم‌ها را درک کنیم! این بزرگترین کمکی‌ست که از هرکسی برایِ خوب کردنِ حالِ دیگران برمی‌آید. به گفتار و رفتارهایِ آنیِ‌شان برچسب نزنیم!

آدم‌های امروز همینند! دردهایشان را انکار می‌کنند تا قوی به نظر برسند و روی پای خودشان ایستاده باشند. اما روزی کم می‌آورند و در نهایتِ خستگی ، زیرِ آوارِ دردها و مشکلات و حرف هایِ ناگفته شان لِه می‌شوند... و شما نمی‌دانید که در آن لحظه با یک روحِ خسته و متلاشی طرفید! و نمی‌دانید چه سخت است لبخند زدن، در نهایتِ ویرانی... 

به جای جبهه‌گیری و قضاوت، درکشان کنید. کمی که بگذرد؛ خودشان فاصله‌ها را کم می‌کنند و دوباره می‌خندند، وقتی که زخم‌هایشان را ترمیم کرده‌اند و درد‌هایشان را خوب، وقتی که با مشکلات و نداشته‌هایشان کنار آمده اند...

‌‌

[Eddą]

شب های هجر را گذراندیمو زنده ایم

ما را به سخت جانی خود این گمان نبود

[Emma]

انسان نشده ایم که خون یکدیگر را در شیشه کنیم
انسان نشده ایم ک قضاوت کنیم
انسان شده ایم ک مهربان باشیم
که عشق بورزیم
مرگ،در میکوبد..
هرگز از حرف هایی ک مردم درباره تو میگویند نگران نشو
هیچ گاه کوچیکترین توجهی به آن نشان نده
همیشه فقط به یک چیز فکر کن:داور خداست!
آیا من دربرابر او رو سفیدم؟
بگذار این معیار قضاوت زندگی تو باشد،
تا بیراهه نروی..

[Eddą]

‌

یک جایی هست بنام "سیمِ آخر" !

که برخلاف تصور عامه مردم ،

اصلا هم جای بدی نیست! 

نه جنون است ، نه خستگی ،

نه دیوانگی ، نه حتی مرگ ...

آنها که به سیم آخر زده اند،

دیگر نه ویرانکده اند

 نه آبادی !

شهری هستند میان خود و خدا !

آدمها وقتی به اینجا می رسند ،

اشعار بی قافیه خود را نوشته اند !

نُتهای ناموزون خود را نواخته اند !

و نغمه های بسیاری را به گوش سپرده اند و 

هیچ نخوانده اند !

به اینجا که می رسند ،

دیگر سکوتِ میزان آخر ،

انتخاب اول آنهاست !

‌‌